[As the end of the Constituent Assembly approaches near with no hope of constitution being promulgated by May the 28th, Dr. Krishna Bahadur Bhattachan, a University of California at Berkley trained sociologist, an expert on Nepal's socio-political issues, paints an alarming picture of the country below in vernacular Nepali. He sees an intense ethnic fight impending ahead. He is the expert who, as a member of a Government Task Force for the study of indigenous people's issues, offered a definition for the indigenous peoples of Nepal, according to which Nepalese Parliament passed a bill offering all ethnic peoples a new collective name - Janajatis - 'the indigenous peoples' in English. He says, ' ethnic federalism is the sole cause for the delay in the promulgation of the constitution'. He is widely regarded as 'a vocal scholar' for Nepal's social change and development. - The Blogger.]
"नेपालमा भीषण जातीय संघर्ष चर्कन सक्छ" : डा. कृष्ण भट्टचन
(समाजशास्त्री तथा राजनीतिक विश्लेषक)
 |
| A Chettri wields his sword and shield during a protest rally in Kathmandu |
कसरी बढ्यो पहिचानको राजनीति
लिगलिगकोटबाट षड्यन्त्रपूर्वक रुपमा राज्य गुम्न शुरु भयो । त्यसपछि गोर्खा राज्यको विस्तार सगै आदिवासी जनजातिका राज्यहरु खोसिने क्रम वढयो । त्यसको परिणाम के भयो भने आदिवासी जनजातिको पहिचान मेटाएर चार जात छत्तीस वर्णको फूलवारीको नाममा एउटै भाषा, एउटै सस्कृतिको एकाधिकार गराइयो । विविध पहिचानलाई नास्न,े मास्ने र ध्वस्त पार्ने काम राज्य संयन्त्रबाट भयो । त्यसको उत्कर्ष जंगबहादुरको पालामा बनेको मुलुकी ऐनबाट भयो ।तागाधारी र आदिवासी जनजातिहरुलाई पनि चार वर्ण ब्यवस्थामा राखेर मलवाली भनेर राखियो । पानी नचल्ने छोइ छिटो हाल्नु पर्ने भनेर परम्परागत वर्ण ब्यवस्था भन्दा भिन्न तर चार वटा वर्ण ब्यवस्थाभित्र राखियो । छोइछिटो हाल्नुपर्ने ब्यवस्था वनाएर सामाजिक संरचनाको पुनःसंरचना गरिएको थियो । त्यसपछि आदिवासी जनजातिको पहिचानको संकट निकै गहिरिएर गयो । राजा महेन्द्रको पालामा एउटै राजा एउटै भेष भनेर एकल भाषा एकल संस्कृति विकास गरेर आदिवासी जनजातिको पहिचान नष्ट गर्ने काम भयो । एकल संस्कृतिको हालीमुहाली हुन गयो ।
पृथ्वी नारायण शाहको पाला देखि नै आदिवासीका राज्यहरु सन्धी गरेरै नेपाल राज्यमा गाभिए । विगतमा कुनै न कुनै अधिनायकवादी शासन सत्ता रहेकोले आदिवासी जनजातिले आफ्नै प्रयासले वचाउ गर्न खोजेपनि राज्यको अतिक्रण र हस्तक्षेपको कारण नासिने क्रम वढेर गयो र त्यसको प्रतिरोधमा केही आन्दोलन गर्ने प्रयास पनि बीच बीचमा भएको हो । तर राज्यशक्ति दमनकारी भएकोले त्यस्तो संगठित प्रयासलाई उठ्न नदिन राज्यको भएभरको साधन शक्ति लगाउने काम भयो । ०४६ सालको जनआन्दोलनपछि निरंकुश राजतन्त्रबाट संवैधानिक राजतन्त्रमा गएको अवस्थामा वहुभाषा, वहुसंस्कृति र मान्यतालाई संविधानले पनि आत्मसात गरेपछि त्यसलाई ब्यवहारमा प्रयोग गरिएन । सिद्धान्ततः त्यसलाई स्वीकार गरेकोले आदिवासी जनजाति महिला र अन्य वहिष्करणमा पारिएका समुुदायको आवाजहरु संगठित रुपमा मुखरित हुन जाने अवसर सृजना भयो । यसले सदियौ देखि दवाइ राखेको भएपनि पहिचानको मुद्दा प्रखर रुपमा अगाडि वढेर गयो । नेपालमा मात्र होइन कि विश्व भरि नै खास गरेर १९ औ शताब्दीपछि धार्मिक, सास्कृतिक र जातिय द्वन्द्व बढेर गएको देखिन्छ साथै पहिचानमा आधारित द्धन्द्ध पनि वढेर गएको देखिन्छ ।
माओवादी पनि वाहुनवादी
आदिवासी जनजातिको मुद्धा उठाएरै माओवादीको आन्दोलन सफल मात्र भएन उनीहरु यो अवस्थासम्म आएका छन् । किन भने रोल्पा र रुकुमको कुरा त त्यो मगरहरुको कुरा हो । मगर थारु,राई लिम्वूू र अरु दलित लडाकूहरु नै माओवादीमा धेरै थिए । लिडर पनि जनजातिका समावेश थिए । नेपाल आदिवासी जनजाति महासंघको आन्दोलन सामजिक र सांस्कृतिक थियो । जातिय संस्थाहरुले गरेको आन्दोलन पनि सामाजिक सांस्कृतिक आन्दोलन थियो । नेपालको सदियौ देखिको शोषण दमनको मात्रा छ त्यसको लागि सामजिक सास्कृतिक तहको प्रयासले मात्र छेउ टुप्पो नलाग्ने भएको हुनाले अलि क्रान्तिकारी तरिकाले र विद्रोही तरिकाले रुपान्तरण गर्ने हिसावले नगइकन नहुने भएकोले हतियार उठाएर आमूल परिर्वतनका लागि भनेर लागि परेको अवस्था हो । तर माओवादीमा नेतृत्व तहमा वाहुन क्षेत्री नै छन् । २००७ सालमा राजनीतिक आन्दोलन सुरु गर्दा खेरी नारद मुनी थुलुङ र रामप्रसाद राईको पनि उपयोग गरिएकै हो । हतियार चाहि आदिवासी जनजातिलाई उठाउन दिइयो तर राजनीतिक निर्णय चाहि वाहुन क्षेत्रीलाई गर्न दिइयो । त्यसैले २००७ सालको क्रान्ति र परिर्वतन पनि अपुरो अधुरो रह्यो । त्यसमा बाहुन क्षेत्री खास गरि विपि कोइरालाले भारत र राणाहरुसँग सम्झौता गरेका छन् । त्यही इतिहास अहिले पनि दोहोरिएर आएको छ । खाली समय मात्र फरक हो पात्र फरक हो तर प्रवृति उही हो । जनयुद्ध पछि १२ वुदे सहमति भएर उही भारतसँग सहमति भयो । राज्य पुनःसंरचना गर्ने, समावेसी तरिकाले अघि वढने, लोकतान्त्रिक गणतन्त्र अगाडि ल्याउने भन्ने सहमति राजनीतिक दलले गरे । अहिले जनजाति मधेशी दलितले आफ्ना मुद्धा उठाइरहेका छन् तर राजनीतिक दलहरु उही पुरानो सोच अनुसार अगाडि वढेको देखिन्छ । दलहरुमा वाहुनवादी सोच र ब्यवहार देखिन्छ । नयाँ संविधानमा संघीय राज्यहरु र संघीय इकाइ वनाउदा दुई वटा आधारहरुलाई सवै दलहरुले सहमति जनाएको अवस्था छ । पहिचान र सामथ्र्यलाई आधार वनाइएको छ । वास्तवमा पहिचान अहम् हो सामथ्र्य चाहि गौण हो । सामथ्र्यमा जोड दिनुमा चाहि विभिन्न किसिमको भौतिक संरचनाहरु, आर्थिक पक्षहरु, प्राकृतिक पक्षहरुका कुराहरु हुने हुनाले त्यो कुरालाई प्राथमिकतामा राखेर जातिय राज्य दिनु नपर्ने दुरासयबाट यो काम भएको छ ।
पहिचानको मुद्धालाई पहिलो मानेर आर्थिक आधार दोस्रो मानेको हुदा संविधान सभाको राज्य पुनःसंरचना तथा बाँटफाँट समितिले १४ वटा संघीय इकाईहरु निर्माण ग-यो त्यसमा पहिचानलाई आधार वनाइएको छ । माओवादीको एक्लो प्रयासले मात्र १४ प्रदेशको खाका वनेको चाहि होइन । एमालेका पनि जनजाति सभासद् थिए उनीले पनि संविधान सभामा त्यो मुद्धा छिराइहाले । पछि एमालेको स्थायी समिति र पोलिटब्युरोमा त बाहुनहरुकै वहुमत छ । त्यसैले उनीहरु आफ्नै पार्टीले वुझाएको प्रतिवेदनको विरोध गरिहेको अवस्था छ । आदिवासी मधेशी जो थिए उनीहरुले समर्थन गरे । माओवादीको त आफ्नै खाका र नीतिगत निर्णय नै भएकाले ब्यक्तिगत रुपमा चित नवुझेपनि जस्तो लेखनाथ भट्टले सेती महाकाली र थारुहट भनेर छुट्याउन हुन्न भन्दै आएका थिए । तर पार्टीको निर्णय भएकाले नमानि पनि सुख छैन । एमालेको त पार्टीगत निर्णय भन्दा पनि कार्यदलले प्राविधिक कुरा मिलाएर उता छिराइदिएको हो ।
डरलाग्दो समयक्रम
 |
| The Indigenous peoples of Nepal brandishing Gurkha Knives during a Khukuri Rally in Kathmandu |
Related Links:
